مقایسه ریکاوری ضربان قلب و فشار خون متعاقب دو نوع فعالیت هوازی و بی هوازی در صبح و بعدازظهر میان دانشجویان تربیت بدنی.

هدف از انجام تحقیق حاضر، مقایسه ریکاوری ضربان قلب و فشار خون متعاقب دو نوع فعالیت هوازی و بی هوازی در صبح و بعدازظهر میان دانشجویان تربیت بدنی دانشگاه شهید چمران اهواز بود. که به همین منظور از بین 49 نفر دانشجوی پسر رشته تربیت بدنی تعداد 12 نفر به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند، که بعد از اندازه گیری، توان هوازی آنان در محدوده 30 تا 45 میلی لیتر کیلوگرم وزن بدن در دقیقه به دست آمد. آزمون هوازی و بی هوازی در دو جلسه، صبح و بعدازظهر به صورت مجزا در شرایط یکسان، و در دمای آزمایشگاه یکسان و تقریبا در محدوده 24 درجه سانتی گراد در چهار روز پیاپی بعمل آمد. سپس نمونه ها، به آزمون هوازی درمانده ساز استراند و بی هوازی وینگیت پرداختند. پس از یک جلسه فعالیت هوازی و بی هوازی ریکاوری ضربان قلب و فشار خون به مدت 5 دقیقه (هر دقیقه یک مرتبه) بعد از تمرین اندازه گیری شد. پس از تعین شاخص های آمار توصیفی مانند میانگین وانحراف معیار با استفاده از جدول و نمودار، به منظور تجزیه تحلیل استنباطی داده ها از روش آماری آزمون t جفت شده استفاده شد. داده ها در سطح معنی داری 05/0 مورد بررسی قرار گرفت. پس از تجزیه و تحلیل داده ها توسط نرم افزارspss و آزمون فرضیه های تحقیق، نتایج نشان داد بین ریکاوری ضربان قلب بعد از تمرین هوازی درمانده ساز در صبح و بعدازظهر در دقیقه سوم در سطح معنی داری 04/0 تفاوت معنی داری وجود داشت. و همچنین بین ریکاوری ضربان قلب بعد از تمرین هوازی و بی هوازی در صبح در دقایق اول و دوم به ترتیب در سطح معنی داری 001/0 و 04/0 و همچنین بین ریکاوری ضربان قلب بعد از تمرین هوازی و بی هوازی در بعدازظهر در دقیقه سوم در سطح معنی داری 05/0 تفاوت معنی داری وجود داشت، و تنها بین ریکاوری ضربان قلب بعد از تمرین بی هوازی وینگیت در صبح و بعدازظهر تفاوت معنی داری وجود نداشت. بین ریکاوری فشار خون سیستولی بعد از تمرین هوازی درمانده ساز در صبح و بعدازظهر در دقیقه سوم در سطح معنی داری 01/0 و نیز بین ریکاوری فشارخون سیستولی بعد از تمرین هوازی و بی هوازی در بعدازظهر در دقایق دوم، سوم و چهارم به ترتیب در سطح معنی داری 02/0 ، 007/0 و 03/0 تفاوت معنی داری وجود داشت، لیکن در بقیه مقایسات فشار خون سیستولی و همچنین هیچکدام از مقایسات فشار خون دیاستولی معنی دار نبود. بنابر این به طور کلی، بین ریکاوری ضربان قلب و فشارخون سیستولی بعد از تمرین هوازی و بی هوازی تفاوت معنی داری وجود داشت، لیکن بین ریکاوری فشارخون دیاستولی بعد از تمرین هوازی و بی هوازی تفاوت معنی داری وجود نداشت. ریکاوری ضربان قلب در فعالیت بی هوازی به طور معنی داری سریعتر از فعالیت هوازی در هر دو فعالیت صبح و بعدازظهر بود، لیکن ریکاوری فشار خون سیستولی در فعالیت هوازی در بعدازظهر به طور معنی داری سریعتر از فعالیت بی هوازی در بعدازظهر بود. همچنین ریکاوری ضربان قلب و فشار خون سیستولی در فعالیت هوازی در بعدازظهر به طور معنی داری سریعتر از فعالیت هوازی در صبح بود.